Íslendingur í Mósambík

Hér koma myndir af ferðalaginu. Fyrsta myndin er af bílnum sem bilaði og sú næsta af bílnum sem þá tók við og hafði ekki pláss fyrir farþega og farangur eins og sjá má. Þá næstu tók ég inn í framsætið og svo aðra á spegilinn og farþegana aftaná og svo loks eina upp á manninn sem sat á þakinu fyrir ofan mig.

Síðan koma nokkrar myndir af brúnni og göngustígnum og sem betur fer var ekki orðið dimmt þegar við komum að brúnni, bara rökkur

Ég er búin að vera að reyna að setja inn myndir með ferðasögunni en það gengur ekki. Tengingin hæg í dag og ég nenni ekki að standa í þessu lengur, reyni síðar

Hér kemur smá ferðasaga frá því að ég fór til Maganja um síðustu helgi sem var auðvitað mikið ævintýri eins og alltaf. Ég var komin til Quelimane upp úr hádegi og var að vona að ég kæmist til Maganja sama dag svo ég þyrfti ekki að leita mér að gistingu. Ekki síst þar sem ég var með stóra ferðatösku fulla af fötum og gjöfum til Eliu og Ducha (munaðarlaus börn sem ég þekki) og annarra sem með þurftu. Maganja er 150 kílómetra frá Quelimane og ég vissi að ferðin yrði aðeins flóknari en venjulega þar sem brú á miðri leið hafði brotnað og nú þurfa rúturnar að skilja mann eftir við ána og önnur rúta að bíða eftir manni hinumegin. Búið er að gera trébrú sem maður getur labbað yfir með dótið sitt.

Um leið og ég kom til Quelimane var ég komin í hæga taktinn sem þar ríkir. Það tók klukkutíma að láta okkur hafa farangurinn og mér var sagt að bílstjórinn á farangursbílnum væri veikur og það hefðir þurft að bera allan farangurinn í afgreiðsluna! Ég hafði áhyggjur af því að síðasti chappann (almennu farartækin) yrði farinn og hringdi í Charlotte sem var í Maganja (önnur stúlkan sem fór þangað í sjálfboðavinnu sem ég hafði milligöngu um). Hún hringdi og lét skila til bílstjórans sem var í Quelimane að það væri ,,branca" (hvít kona) á leiðinni og hann ætti að bíða eftir henni. Bíllinn var enn á staðnum þegar ég kom á rútustöðina og var að verða fullur þannig að við komumst fljótlega af stað. Sætin frammí voru upptekin þannig að ég var ein af fjórum sem troðið var í þriggja manna sæti, bara eins og venjulega. Mér leist hinsvegar ekki á þegar við keyrðum út á veginn því það var eitthvað skrítið hljóð í bílnum og ég velti því fyrir mér hvort hann kæmist alla leið og það hvarflaði að mér að biðja hann um að stoppa og fara frekar á hótel. Hinsvegar hefði það orðið vesen að ná öllum farangrinum mínum út aftur og finna gististað og svo langaði mig ekkert að þurfa að mæta á rútustöðina klukkan 5 morguninn eftir, þannig að ég lét slag standa.

Ferðin gekk vel til Namacurra sem er 80 km frá Maganja en þar bilaði hann og ljóst varð að hann færi ekki lengra. Bílstjórinn hefði auðvitað ekki átt að fara af stað á biluðum bíl og hér vorum við, klukkan orðin rúmlega þrjú og við stopp. Byrjað var að taka farangurinn niður af þakinu og bístjórinn lofaði að reyna að redda öðrum bíl. Allir voru mjög þolinmóðir eins og að þetta væri sjálfsagður hlutur og ég líka þar sem ég er auðvitað vön slíkum uppákomum. Ég fór á bar við hliðina og fékk mér kók og samloku og eftir u.þ.b. klukkutíma birtist lítill pallbíll, með tveimur sætum frammí og palli aftaná. Fólkið stökk til og byrjaði að hlaða öllum farangrinum á pallinn og sjálfu sér með. Ég sagði við bílstjórann að honum dytti væntanlega ekki hug að láta setja mig á þennan pall, ég yrði að fá að sitja í framsætinu. Eftir einhvað spjall sín á milli gáfu þeir sem höfðu verið í framsætinu á rútunni sætið eftir, það hefur stundum kosti að vera hvít kona! Þarna var ein önnur ung stelpa og hún bar sig einnig illa og sagðist ekki treysta sér til að sitja aftan á og henni var troðið inn líka. Að vísu ætluðum við aldrei að geta lokað hurðinni því þetta var eins manns sæti og karlinn sem hafði verið framí var með marga poka af appelsínum og öðru góssi í sætinu. Ég varð líka að taka bæði tölvupakpokann minn og flugfreyjutöskuna með mér þarna inn þar sem ekkert pláss var á pallinum, né þakinu þar sem einn maður sat!! Hin stúlkan sat næst bílstjóranum og varð að setja hægri fótinn hægra megin við gírstöngina þannig að við kæmumst báðar fyrir. Bílstjórinn var hikandi og spurði hvort hún færi þá ekki að halda að hann væri að káfa á henni ef hann ræki sig eitthvað í lærið á henni við gíraskiptin. Þetta var nú samt eina leiðin og við héldum af stað. Bílstjórinn kallaði annað slagið út um gluggann til að fylgjast með hvort allir væru enn aftan á og sagði við okkur að hann vildi nú helst ekki að fólkið dytti af pallinum og yrði því að fara óskaplega hægt. Áður en ég fór upp í bílinn hafði ég spurt hinn bílstjórann a.m.k. þrisvar hvort það væri ALVEG ÖRUGGT að það yrði bíll hinumegin við brúna þegar við kæmum þangað því annars ætlaði ég til baka með honum til Quelimane. Hann sagðist vera búinn að hringja í bílstjórana hinumegin og að þeir myndu bíða eftir okkur þar. Ekki treysti ég nú þessu alveg svo ég hringdi í Charlotte sem talaði við Tarzan sem er nágranni hennar og aðalbílstjórinn. Hann sagði henni að það væru tveir bílar að bíða eftir okkur hinumegin.

Þegar við komum að ánni var að byrja að rökkva sem gerist mjög hratt. Þarna biðu strákar eftir því að bera farangur yfir ána þar sem bjórkassar og önnur aðföng eru flutt á þessum bílum. Einn sem hafði verið með mér í bílnum greip stóru ferðatöskuna mína og bar hana yfir og ég dröslaðist með hitt. Við fórum niður einhvern stíg og ég hraðaði mér til að týna ekki stráknum með farangurinn, síðan tók við smá trébrú og stígur upp hinumegin. Þegar við komum upp á veginn var ljóst að enginn bíll var á staðnum, eins og reyndar burðarstrákarnir voru búnir að segja okkur. Þarna stóð ég ásamt u.þ.b. 20 körlum og 1 konu með a.m.k. 40 kíló af farangri, á moldarvegi uppi í sveit, u.þ.b. 35 kílómetra frá Maganja og það var komið myrkur. Moskítóflugurnar byrjuðu að bíta en ég hafði sett bæði moskítospreyið og vasaljósið mitt í bakpokann og þóttist ansi forsjál. Ég þurfti auðvitað að spreyja á alla viðstadda líka sem fannst þetta mikið nýnæmi. Sem betur fer var símasamband þannig að ég hringdi SOS símtal til Charlotte. Hún komst að því að báðir bílarnir hefðu einhverra hluta vegna ákveðið að fara til baka til Maganja og ég velti því fyrir mér hvernig það yrði að sofa á veginum með öllum körlunum og moskítóflugunum og svo ákváðu viðstaddir að fræða mig um að á þessum árstíma væri mikið af snákum á ferð á nóttunni!!! Ég hafði svosem engar áhyggjur af öryggi mínu en fannst þetta samt ekki þægilegt þar sem ég var með mikið af peningum á mér til að dreifa til ýmissa sem voru búinir að hringja í mig og biðja um aðstoð. Charlotte lofaði að redda þessu og labbaði heim til Tarzans bílstjóra. Hann var hinsvegar ekkert spenntur fyrir að sækja okkur, sagði að nú væri komið kvöld og við yrðum þá að borga honum 1800 meticais (um 5000) íslenskar krónur. Ég fór og tilkynnti þetta og sagði að við yrðum að koma þessu á hreint áður en að maðurinn kæmi. Annars sá ég fram á að það myndi taka alla nóttina að rífast við hann þegar hann kæmi á staðinn. Þetta var skipulagt og bíllinn kom á staðinn og annan klukkutíma tók að koma farangrinum upp á þak og rífast yfir tveimur bjórum sem höfðu duttið af þakinu. Eigandinn vildi fá þetta borgað af bílstjóranum en það gekk treglega. Jæja við vorum komin til Maganja um 10 um kvöldið þannig að allt fór þetta vel. Ég gisti í húsinu þeirra Charlotte og Stebbu en aðalmarkmiðið með ferðinni var að hjálpa Charlotte við afhendinguna á húsinu. Hún og Stebba stofnuðu stúlknaklúbb og planið var að húsið yrði fyrir klúbbinn. Hinsvegar var enginn á staðnum sem gat haldið áfram með verkefnið og þær ákváðu því að afhenda samtökum húsið sem eru einskonar regnhlífarsamtök fyrir ýmis samtök í Maganja. Þannig geta samtökin haldið fundi og notað húsið og þær voru búnar að koma upp litlu bókasafni fyrir staðinn.

Tíminn leið ansi hratt, ég fór og skoðaði húsið mitt sem er úr leirsteinum og með stráþaki. Þetta er ábyggilega um 30-40 fermetra hús þannig að nú getur enginn sagt að ég eigi ekki húsnæði yfir höfuðið, þó að ég hafi reyndar keypt húsið til að konurnar sem ég bjó hjá í rannsókninni gætu flutt. Ég vildi samt hafa þetta á mínu nafni þannig að ekki skapaðist einhver öfund út í þær og þannig að þeim dytti ekki í hug að selja þetta aftur einn daginn á hálfvirði! Ég er líka stoltur eigandi mangótrés, bananatrés og tveggja appelsínutrjáa. Marta nafna mín grét eins og venjulega þegar hún sér mig en var nú samt ekki eins hrædd við mig og seinast enda er hún orðin eins og hálfs árs. Það var síðan biðlisti af fólki sem þurfti að ræða við mig, yfirleitt um ýmis vandamál eins og að eiga ekki peninga til að láta búa til persónuskilríki, sem þýðir að fólk fær ekki að taka próf í skólanum. Svo þurfti að koma til skila öllum fötunum og góssinu og helst í myrkri þannig að enginn yrði öfundsjúkur. Þetta tókst nú á endanum og ég keypti líka stílabækur fyrir munaðarleysingjasamtökin sem Rogerio kennari stofnaði og hefur milligöngu um. Hann kom á fundi með mér og nemendunum sem við létum sauma skólabúninga á. Við erum semsagt Reynir tölvumaður og vinnufélagar hans sem sendu mér 50 000 krónur fyrr á árinu. Ég tók líka megnið af þessum peningum sem ég var að útbýtta núna úr þeim sjóði en hugsanlega tek ég eitthvað úr Gerum gott sjóðnum líka, ég á eftir að taka þetta saman.

Charlotte hélt svo svaka kveðjuveislu. Á sunnudeginum bauð hún trommu og danshópi sem hélt heilmikla sýningu og þangað mættu nágrannarnir og eitthvað af þeim sem ég þekkti líka. Seinasta kvöldið var svo eldaður heilmikill kvöldverður og dansað kuduro sem er tónlist frá Angola sem krakkarnir elska. Ég útvegaði mér þá tónlist meðan ég bjó í Maganja og var búin að skrifa tvo diska þar sem ég vissi að fólk á almennt ekki þessa tónlist í Maganja. Það var hefð fyrir því í hverfinu mínu í gamla daga að kaupa batterí um helgar í ferðageislaspilarann sem Helgi og Halldóra komu með og spila kuduro og svo mættu krakkarnir í hverfinu og dönsuðu. Þetta vissu nágrannakrakkar Charlotte og voru alltaf að spyrja mig hvenær við myndum dansa Kuduro. Þannig að við fengum lánaðar svaka græjur hjá nágranna hennar og það var slegið upp heilmiklu diskói og dansað langt fram á kvöld.

Svo var stöðugur straumur af konunum úr gamla hverfinu mínu sem komu til að færa mér hrísgrjón og jarðhnetur af akrinum sínum og einnig fékk ég bæði önd og hana og maður sem ég þekki lítið birtist með lítinn grís! Ég vissi ekki hvaðan á mig stóð veðrið þegar hann birtist á hjóli og hafði bundið saman hanann á löppunum og hengt á stýrið. Síðan var eitthvað lifandi á bögglaberanum, vafið inn í klæði sem barðist um og gaf frá sér torkennileg hljóð. Það kom semsagt í ljós að þetta var grís. Ég vissi ekki hvernig ég gæti afþakkað hann án þess að vera móðgandi svo ég sagði manninum að ég gæti hvergi alið hann og þá sagðist hann ætla að ala hann sjálfur og láta mig hafa hann seinna. Ég vona að hann sitji nú ekki uppi með grísinn og mikinn kostnað við eldið. Hann færði mér líka jarðhnetur og ég vissi bara ekkert hvað ég átti að segja því þetta var maður sem ég hef aldrei hjálpað neitt eða gert neitt fyrir. Það kom líka kona til mín síðasta daginn og vildi gefa mér hænu til að taka með mér til Mapútó og ég bað hana um að geyma hana frekar og bjóða mér í mat næst þegar ég kæmi. Charlotte hélt kveðjuveislu fyrir vini sína og ég bauð fjölskyldunni sem ég bjó hjá og þær komu með hænu og öndin mín og haninn voru étin og brögðuðust vel og fóru vel í maga. Þar sem ég er úr sveit líð ég engar sálarkvalir þó dýrin gisti í garðinum og ég sjái þau vappa um þar og fái þau á diskinn næsta dag. Charlotte hafði samvisksbit að drepa þau en svo hafði haninn byrjað að gala mjög snemma og vakið hana um morguninn og öndin drullað og útbíað alla stéttina svo samviskubitið hvarf.

Jæja það er búið að vera gestkvæmt undanfarið, Mónika vinkona mín fór í gær og nú var að lenda fyrrum samstarfsmaður minn frá Nhamatanda og annar sem var kennarinn minn í DNS í gamla daga. Þeir búa nú samt ekki hjá mér þar sem þeir eru þrír og voru að koma að vinna í verkefni. Ég ætla nú samt að skreppa á ,,Costa de Sol" veitingahúsið og hitta þá núna og fá mér rækjur og humar og smokkfisk og fleira nammi namm.

Knús til allra.

Marta svarta í Afríku

Ég var heima í gær því í fyrrakvöld veiktist ég allt í einu. Ég hafði að vísu verið slöpp og orkulaus allan daginn í vinnunni en um kvöldmatarleytið áttaði ég mig á að ég væri veik þegar mig bauð við baunaréttinum hennar Aidu og hrísgrjónunum frá Maganja. Ef ég missi matarlystina er það óyggjandi vísbending um að ég sé ekki heil heilsu ;-) Ég eyddi svo kvöldinu, nóttunni og gærdeginum í tíðar klósettferðir en nú er þetta sem betur fer gengið yfir. Mér datt auðvitað í hug að ég gæti verið með malaríu þar sem niðurganginum fylgdi smávegis hiti, beinverkir og almennur slappleiki. Ég nennti hinsvegar alls ekki á heilsugæslustöðina og sem betur fer eru til heimapróf til að athuga hvort maður sé með malaríu. Maður þarf að vísu að stinga sig í puttann og ná úr sér nokkrum blóðdropum og mér hættir til að stinga of laust og þurfa að endurtaka leikinn nokkrum sinnum. Í þetta sinn bauð Charlotte sig fram til verksins, hún er að vinna í smá verkefni hjá okkur núna og býr hjá mér. Prófið var neikvætt og leiðbeiningarnar segja að það sé 99% marktækt svo ég ákvað að sjá til hvort mér batnaði ekki. Ég svaf mest allan daginn þar sem hvorki sjónvarp né lestur höfðuðu til mín. Það vildi þannig til að ég átti tvö Prins póló sem Monika vinkona mín hafði keypt í Póllandi og sent mér. Prins póló og kók eru það besta fyrir minn maga ef hann er eitthvað að ybba sig. Um kvöldmatarleytið var mér farið að líða betur svo ég setti í Prison Break spóluna sem Magga sendi mér með Fjólu. Hún var búin að taka upp þá þætti sem ég hafði ekki séð. Eftir að ég kláraði þá svaf ég á mínu græna og ákvað svo að drífa mig í vinnuna og vinna í hálfsárs skýrslunni. Ekki meira um það að segja.

Ég verð að færa nýjustu fréttir af verðinum mínum sem ég bloggaði um í desember. Konan hans átti að fara í uppskurð í febrúar en þá hafði hún komið margsinnis í nærfellt ár og alltaf verið vísað frá. Þegar hún svo kom í febrúar var tekin blóðprufa og henni sagt að því miður gæti hún ekki farið í uppskurðinn því hún væri of blóðlítil. Hún fékk fyrirmæli um að borða járnríka fæðu, drekka ávaxtasafa o.s.frv. Þetta olli verðinum miklu hugarangri þar sem hann hefur innan við 6000 íslenskar krónur í mánaðarlaun og ferna af ávaxtasafa kostar um 100 íslenskar krónur. Áður en að því kom að hún kæmist aftur í blóðprufu varð hún mjög veik og yngri systir hennar sem hafði hugsað um hana á daginn stakk af um nótt. Hún trúði því víst að systir hennar væri að deyja og ef hún væri viðstödd þegar hún dæi þá veiktist hún líka. Þetta kom sér mjög illa þar sem vörðurinn vinnur á 12 tíma vöktum og nú var enginn til að hugsa um konuna sem þurfti að mata og þrífa rúmliggjandi. Fljótlega eftir þetta varð konan svo veik að hann fór með hana á sjúkrahús og hún lést svo í mars. Ég verð að viðurkenna að á tímabili var ég farin að forðast að hitta vörðinn og laumaðist stundum upp með lyftunni í kjallaranum, þegar ég vissi af honum á vakt uppi. Þegar maður býr í landi eins og Mósambík lærir maður að brynja sig upp að ákveðnu marki fyrir erfiðleikunum og fátæktinni en þegar að þeir taka á sig persónulega mynd geta svona sögur ekki annað en haft áhrif á mann. Aumingja vörðurinn er búinn að vera mjög sorgmæddur síðan að konan dó. Hann er ósáttur við starfsfólk spítalans og kennir þeim um, hann telur að hægt hefði verið að bjarga konunni ef hún hefði fengið læknismeðferð fyrir ári þegar æxlið eða hvað þetta var fór að hrjá hana. Svo sagði hann að það væri alveg skelfilegt að eftir allan kostnaðinn við að reyna að lækna hana þá hefði hún bara dáið. Nú er hann búinn að fyrirframgreiðslu af laununum til að standa straum af jarðarförinni og öðrum kostnaði. Á föstudaginn sagði hann mér að hann væri að fara með yngstu börnin fjögur til Inhambane héraðs (um 500 km í norðurátt) til að skilja þau eftir hjá foreldrum sínum. Hann sagðist ekki geta hugsað um þau einn. Í morgun hóaði hann í mig og sagði mér að nú væru þau komin til foreldra sinna en að hann þyrfti að senda þeim peninga fyrir mat og öðrum nauðsynjum. Þau væru vön að drekka te í Mapútó og þyrftu áfram að drekka te. Þetta var svona dulbúin beiðni um fjárhagsaðstoð. Oft er það þannig að ef maður hjálpar einhverjum þá komast þeir í einskonar áskrift hjá manni. Ég er alveg til í að halda áfram að rétta að honum aur af og til en það skrítna er að þegar hann var í fríi vegna jarðarfararinnar sagði annar vörður mér að hann hefði ekki átt nein börn með þessari konu. Sá vörður sagði mér að hann hefði gifst þessari og hefði svo þurft að ná sér í aðra konu þar sem þessi gat ekki átt börn. Þannig að nú velti ég því fyrir mér hvort hinn vörðurinn hafi misskilið hann svona hrapalega eða hvort vörðurinn minn blessaður hafi fundið þessi börn sín upp til að drýgja tekjurnar aðeins ;-) Hann veit eflaust að fátt er líklegra til að höfða til manngæsku hvítrar konu og losa um pyngjuna hjá henni en sveltandi börn. Ég trúi því nú samt ekki alveg upp á hann.

Ég rakst á bloggið hennar Þóru og landakortið hennar og varð auðvitað að fylla inn mitt landakort og skella inn á bloggsíðuna.

Vefsíðan segir að ég hafi heimsótt 50 lönd sem séu 22% af löndum heimsins. Mér finnst það svosem ágæt frammistaða miðað við að ég var orðin 16 ára þegar ég fór fyrst til útlanda. Ég tel að sjálfsögðu ekki með lönd, þar sem ég hef millilent og ekki farið út úr flugstöpinni, forsendan er að maður hafi varið lágmark nokkrum klukkustundum í landinu. Styrsta stoppið átti ég í Færeyjum. Ég kom þar að morgni dags á leið til Danmerkur. Stoppið var samt nógu langt til að ég og ferðafélagar mínir náðum að kynnast ákaflega elskulegum Færeyingi og þiggja morgunkaffi í bátnum hans. Þannig að það telst með.

Auglýsing í Noticias ,,Mogga" Mósambík þann 15.12.2006 (í lauslegri þýðingu minni)

Hefðbundinn læknir, Dr. Khani Olho frá Austur-Afríku

Fæst við sjúkdóma og vandamál: getuleysi, astma, sykursýki, ofnæmi, ófrjósemi, kláða, bakverki, bólgur í fótum, að vera elskuð eða elskaður (hann getur gert fólk ástfangið af einhverjum eftir pöntun), bólur og útbrot, kalla á fjarlæga ættingja (ef einhver hefur flutt langt í burtu og ekki sést síðan getur hann látið þá koma) og svo framvegis. Tek fólk í tíma á Av. 24. de Julho á horninu á.........

Hér trúa allir á hefðbundnar lækningar en þetta er í fyrsta skipti sem ég sé svona auglýsingu í blaði. Það sem mér finnst athyglisvert er að hann minnist ekki á alnæmi en segir ,,og svo framvegis." Alnæmi er vaxandi vandamál í landinu og algengt er að fólk eyði stórum fjárhæðum í galdralækna sem segjast geta læknað ýmsa fylgikvilla alnæmis. Ég þekki til dæmis alnæmisveika konu sem hefur þjáðst af nokkrum þeim kvillum sem lýst er að ofan, svo sem útbrotum, kláða, bólgum í fótum og bakverk.

Í gær beið mín bréf undir útidyrahurðinni minni þegar ég kom á fætur. Það var frá einum af vörðunum í blokkinni þar sem ég bý og var hann að biðja mig um að lána sér u.þ.b. 2100 íslenskar krónur til að kaupa blóð handa konunni sinni. Þetta eru 38% af mánaðarlaununum hans sem eru u.þ.b. 5400 krónur. Ég spjalla oft við vörðinn og vissi því að konan hans þarf lífsnauðsynlega á aðgerð að halda og er búin að vera á biðlista síðan í mars. Ástæðan fyrir að hann bað mig er líklega sú að ég hef stundum rétt honum nokkra hundraðkalla til að kaupa vítamín sem honum var sagt að kaupa handa konunni.Aðgerðinni hefur verið frestað hvað eftir annað en er nú ráðgerð í janúar. Þetta er ríkissjúkrahús sem er eini kostur flestra landsmanna og á að gefa þeim sem á þurfa að halda ókeypis eða mjög ódýra hjálp. Þeir sem geta borgað eins og ég hafa hinsvegar aðgang að allt annarri þjónustu og einhvernveginn virðast þeir vera nógu margir til þess að engin þjónusta er eftir handa hinum. Verðinum var sagt að koma með einhverja á sjúkrahúsið sem gætu gefið blóð fyrir aðgerðina þar sem ekki væri til blóð á sjúkrahúsinu!!! Hann var búinn að tala við ættingjana en þeir gátu ekki gefið blóð. Með því að borga þessar 2100 krónur var hinsvegar hægt að fá blóðið sem ekki var til.
Þetta fyrirbæri, spilling, er það sem ég á erfiðast með að sætta mig við hér í Mósambík. Spilling er ekki bara mútuþægni starfsmanna og stjórnmálamanna á hærri stigum þjóðfélagsins. Hún finnst líka hjá lögreglunni, í skólum og á sjúkrahúsum. Stjórnvöld reka mikinn áróður gegn spillingu og manni er sagt að hún sé á undanhaldi en hún er samt sem áður áþreifanlegt fyrirbæri sem verður að breytast til að landið geti þróast. Til þess þarf að verða hugarfarsbreyting og hún verður ekki á einum degi. Það sem mér finnst ég geta gert sem einstaklingur er að neita að taka þátt með því að múta sjálf ekki fólki til að auðvelda mér lífið. Ég hef tvisvar verið stoppuð af lögreglunni fyrir smávægilegar yfirsjónir og mér hefur verið sagt að ég þurfi að fara á lögreglustöðina að borga sekt en hægt sé að leysa málið á staðnum. Í bæði skiptin stóð ég fast á því að fara á lögreglustöðina og borga sektina og í báðum tilfellum var mér þá sleppt. Þetta kostaði að vísu nokkuð þref og tíma og margir nenna því miður ekki að standa í því og taka bara upp veskið og borga. Einu sinni kom líka til mín maður sem var lengi búinn að vera í atvinnuleit og bað mig um að láta sig hafa 1500 krónur svo hann gæti ,,keypt" sér starf. Starfsmaður í einhverju fyrirtæki ætlaði að ráða hann ef hann borgaði honum þessa upphæð. Ég neitaði þessu og sagði honum að ég gæti ekki tekið þátt í slíkum mútum. Ekki gat ég þó sagt verðinum að hann yrði að neita að borga blóðið, þar er hreinlega um líf eða dauða konunnar hans að tefla. Svo ég varð að láta prinsippið víkja og hjálpa manninum.

Á sama tíma og vörðurinn minn stendur í því að reyna að útvega blóð svo hægt sé að bjarga lífi konunnar hans er mitt helsta vandamál að finna jólagjafir handa fjölskyldunni á Íslandi. Spurningin er ekki hvort ég geti fundið eitthvað sem fólk vantar, það eiga jú allir flest það sem þá vanhagar um. Spurningin er hvort ég finni eitthvað sem fólk hafi ánægju af og komi fyrir heima hjá sér. Ég lifi semsagt í tveimur mjög ólíkum heimum.

Jæja nú er spennandi að sjá hvað gerist. Við Þóra erum að reyna að setja inn athugasemdatæknina.

Ég veit ekki hvernig ég fór að því en einhvernveginn tókst mér að slökkva á athugasemdamöguleikanum. Þetta hefur greinilega virkað í byrjun en ég breytt einhverju. Ég er búin að skoða stillingarnar og get ekki betur séð en að allt eigi að vera í lagi en ekki er hægt að skrifa athugasemd við færslur. Getur einhver snillingur sagt mér hvað ég á að gera (skrifað athugasemd í dagbókina hún er a.m.k. enn opin)